SCHRON - budowla lub część budowli, obejmująca pomieszczenia zapewniające ochronę przed skutkami działania środków rażenia. Cecha charakterystyczną schronu jest konstrukcja, której zasadniczym przeznaczeniem jest zabezpieczenie przed skutkami środków rażenia (pocisków broni maszynowej, odłamków, granatów, artyleryjskich bomb lotniczych itp.) o określonych parametrach. Konstrukcja każdego schronu składa się ze stropu osłonowego, ścian osłonowych, płyty fundamentowej (ewentualnie ław fundamentowych), ścian wewnętrznych nośnych, ścian wewnętrznych działowych, przelotni lub dojścia, drzwi ochronnych i gazoszczelnych, zaworów przeciwwybuchowych i klap wywiewnych, wyjścia zapasowego, czerpni powietrza, wyrzutni powietrza, urządzeń wewnętrznych i wyposażenia.

SCHRON BIERNY - schron, z którego bezpośrednio nie prowadzi się ognia,. Może być przeznaczony dla ludzi, techniki bojowej, urządzeń stacjonarnych, cennego mienia lub zapasów materiałów. W twierdzach bastionowych a później w fortach schronami biernymi były podwalnie lub kazamaty.

SCHRON BOJOWY - schron posiadający jedną lub kilka izb bojowych, czyli pomieszczeń, z których prowadzony ma być ogień. Ze względu na środki ogniowe, dla których przeznaczone są izby bojowe, rozróżnia się schrony dla karabinów maszynowych, dział, moździerzy, pocisków rakietowych, miotaczy ognia itd. Ze względu na kierunek ognia można wyróżnić schrony umożliwiające prowadzenie ognia czołowego, bocznego (flankującego), okrężnego. Schrony bojowe występują pod różnymi nazwami, zależnie od budowy i od przeznaczenia (np. kojec, kaponiera, tradytor).

SCHRON ORILIONOWY - schron bojowy do prowadzenia ognia bocznego, którego strzelnica osłonięta jest orilionem.

SIEĆ KOLCZASTA - 1.) zapora przeciwpiechotna, stosowana w systemie umocnień, zbudowana z kilku rzędów palików (drewnianych lub stalowych) wbitych w ziemię i oplecionych drutem kolczastym. Zapora z sieci kolczastej tworzy linię łamaną, dla umożliwienia obrony ogniem broni strzeleckiej z własnych stanowisk ogniowych; 2.) zapora z drutu kolczastego, okalająca fort pasem o szerokości 20 do 40 m. Ustawiana była w dolnej części stoku skarpy lub wewnątrz rowu fortecznego na stoku głównym lub przedstoku i mocowana do stalowych palików, zabetonowanych w fundamencie.

SŁONICZOŁO - w fortyfikacji bastionowej wał ziemny w rowie, położony przed czołem bastionu lub przed rawelinem, służący do osłony skarpy. Słoniczoło wykorzystywane było jako stanowisko bojowe piechoty, w odróżnieniu od przeciwstraży, która służyła artylerii.

SZANIEC - budowla fortyfikacji polowej wykonana z ziemi jako rów i wał, w postaci zamkniętego obwodu o kształcie trójkąta, czworokąta lub figury bardziej złożonej.

ŚRÓDSZANIEC - centralna część twierdzy lub zamku, stanowiąca ostatni punkt oporu obrońców. W twierdzach fortowych rolę tą pełniła cytadela lub jeden z fortów.